Çocuklar çok küçük yaşlardan itibaren çevrelerindeki hayvanlarla temas etme ve onlarla ilişki kurma isteğindedirler.
Çocukların bu istekleri bazen aileleri tarafından makul karşılanırken bazense zarar görebileceği endişesiyle kabul görmemektedir. Aslında çocuklar hayvanlarla kurduğu ilişki üzerinden birçok yararlı öğrenmeler gerçekleştirmektedir. Bunlardan en önemlileri merhamet, acıma, yardımlaşma, paylaşma, koruma ve sevgidir. Çocuklar hayvanlarla oyun oynarken duygularını ifade etmeyi, ten temasını da deneyimlemektedirler. Ayrıca çocuklar hayvanlara bakım verirken büyüdüklerini hissederler; çünkü hayvanlarla kurdukları ilişkide ebeveyn rolüne girerler. Atalarımızın da dediği gibi ‘‘Veren el, alan elden üstündür’’. Çocuk verdikçe paylaşmanın ne kadar güzel hissettirdiğini deneyimler. Her çocuk büyümek istediği için hayvanlar çocuklara büyüme imkanı sunar. Çocukların hayvanlarla kurduğu ilişki onlara sorumluluk alma ve görev bilinci kazandırır. Hayvanlarla kurduğu ilişki sayesinde genelleştirmelerde bulunurlar ve bu durum onun yaşıtları ile kuracağı ilişkide daha sağlıklı hareket etmesini sağlar. Hayvanlar çocukların ikincil şahıslarla kuracakları ilişki için bir prototiptir diyebiliriz. Bazen istenmeyen olaylarda yaşanabilir burada bile çocuklar birçok şey öğrenir. Örneğin; sevdiği kediyi çok sıktığında ve bunalttığında kedi elini tırmalayabilir ya da köpek onu ısırabilir. Bu durumlarda çocuklar başkalarına istediği gibi davranamayacağını, onlara saygı duyması gerektiğini öğrenir. Çocukların eve hayvan alma talepleri karşısında da balık, kuş gibi kısa ömürlü hayvanlara göre daha uzun ömürlü kedi, köpek gibi hayvanların alınmasına dikkat edilmelidir.
Çocukların, hayvanların bakımlarının sorumluluklarını almasında aileleri önceleri yardımcı olsa da daha sonraları bu sorumluluk yavaş yavaş onlara devredilmelidir. Hayvanların sorumluluğunu aileler almamalıdır.
